Vliegtuig

Whuuuut whuuuut party people!

Nu alweer een update, want ik heb gister echt heul heul heul veeel meegemaakt. Gisteren lukte het me niet meer te typen omdat me oogleden als lood om oud ijzer aanvoelden. Gelukkig kwam nu net familie stortbui langs waardoor ik wakker werd. Officieel is het dan nu bijna 6 uur, maar toch voelt het ook nog als 10 uur voor mij, helemaal omdat ik mijn klokjes nog niet heb verzet.

Gister om uur opgestaan, na welgeteld 2 uur slaap. Waarom? De koffer van Chandra was aardig vol en we konden nog wat overpakken naar de extra koffers die we mee namen. Dus hebben we dat nog even gedaan, zodat er weer extra meeeek-up mee kon. (lees: mijn koffer was 15 Kg en die van Chandra 24 Kg).

Eenmaal wakker (vanuit mijn luxe 1-persoons matras in een slaapzak bij Chandra op de kamer), wat vrij gemakkelijk ging, nog even een ontbijtje en gaan met die bananas! Onderweg nog een file van 15min, maar we waren ruim op tijd op schiphol. Nog even een rondje van de zaak gereden om toch maar te parkeren.

Al vrij snel hadden wij onze check-in balie gevonden en doordat wij zo slim zijn geweest om online alvast in te checken, konden we in de 2de rij, die veul korter was dan de eerste rij. Toen we bijna aan de beurt waren, maakte ik Chandra attent op het feit dat ze eerder nog liep op te scheppen over sealen van de koffer. Door deze bewustwording, moest dit idd (=inderdaad) nog gebeuren. Dus uit de rij en opzoek naar een sealmachine (nee dat is niet voor zeehondjes). Die zetten ze ook gewoon niet dichtbij neer ofzo. Kosten voor 1 koffer, 13 eu, wat een afzetterij zeg voor 1 plasticje er omheen. Gelukkig moest alleen Chandra haar koffer, op de mijne zat een slot en de rest mocht gestolen worden.
Poging 2 ging al veel beter, de extra koffers waren netjes er bij ingeboekt en de meneer die ons hielp zei ook dat hij dat vroeger ook deed, spullen meenemen om te doneren. Dus lang nog zo gek nog niet wat wij deden. Tijd om te boarden was gewijzigd naar 8.50 (terwijl onze vlucht pas voor 10.20 stond), dus hadden we nog een klein half uur om een toeristenkaart te kopen.

Nu wordt het verhaal pas echt leuk!

Komen we bij de balie en vragen we om een toeristenkaart. Moesten we onze paspoort laten zien en ons ticket. Maarja op het ticket staat een vlucht later gepland dan 90 dagen. Dus haar antwoord, ik kan jullie geen toeristenkaart verkopen, jullie moeten de vlucht omboeken. Tegenvaller.... Ik wilde graag het in Paramaribo nog een keer proberen, Chandra wilde maar gaan omboeken. Gelukkig klonken de rustige en wijze woorden van mamsie-Chandra als klassieke muziek in onze oren, zodat het stressgehalte toch naar beneden ging en we besloten om het in Paramaribo nogmaals te proberen. Als het daar niet zou lukken, dan konden we daar ook nog wel omboeken. We moesten immers ook al snel boarden, dus omboeken zou ons alleen maar vertragen.

Op naar de gate! Eenmaal voor de gate had ik nog water in mijn bidon, wc wat om de hoek en ik moest ook al nodig piesen, dus keuze was snel gemaakt zou je denken. Maar we hadden besloten om na de gates naar de wc te gaan.... error error.... malfunction... oke rebooth en go to the toilet! Dat luchte enorm op.
Poging 2, was ook echt een bummer, we wilde onze pas checken zodat de poortjes open zouden gaan, nee hoor, piep piep en rood. Gelukkig stond er een vrouw die een spelletje hints met ons ging spelen. Welke gate staat er op uw pas? uw.. G. Kijk is naar boven! ooh... (Gate M) waar is G dan? Kijkt u maar goed om u heen, ja iets naar boven! ahaaa... een bordje waar Gate G op stond die we konden volgen.
Poging 3 ging in 1 keer goed, in de lichaamsscanner (met 2 vesten aan, want dit paste nergens meer in) en handen omhoog (of ik schiet, zei ze er net nog niet bij, maar blij keek ze er ook niet bij), blijkbaar had ik aan de linkerkant van mijn lichaam teveel ijzer opgeslagen ofzo, want dat was als rood aangegeven, dus moest ik nog even gevoelleerd worden. Alle lichaamsdelen waren gecheckt en ik mocht door. Het duurde wel voordat Chandra haar spul had, want dat moest nog even extra goed gecheckt worden in een ander apparaat. (ik wilde al bijna zeggen, heb je een bom in je tas ofzo? Maar dat leek me niet zo'n strak plan... dus heb me maar ingehouden, voor je het weet speel je rugby met de beveiliging, of het spelletje bultje-bultje-kan-nog-meer-bij)

Toen we bij ons vliegtuig aankwamen was het al 8.50 uur geweeest, maar nog geen sprake van boarding. Zal ook weer zo zijn, op z'n Surinaams wachten. mooie tijd om nog wat tactiek door te spreken, hoe we gaan vermelden/aantonen dat we toch echt vanplan zijn om tussendoor buiten Suriname te reizen.
Na verloop van tijd mochten we boarden en na een vertraging van ongeveer een half uur, vertrok ons vliegtuig toch nog. waarschijnlijk omdat onze vlucht 8.15 uur zou duren dat we later vertrokken. Anders kwamen ze te snel in Suriname, tja daar zouden ze vast niet op hebben gerekend.

Ik vond de vlucht redelijk snel gaan en heb veel gelezen over doorreizen enzo. 3 films werden er aan boord gedraaid, 1 daarvan was hotel tranzilvenia 2. super leuke film, alleen mijn moeheid dacht daar wat anders over, dus ik heb meer dan de halve film geslapen. Ook aan eten en drinken geen gebrek. Eerst al snel lunch, rijst met kip en een broodje met kaas (om even de Surinaamse / Nederlandse verschillen aan te tonen). Vervolgens ook nog hete kip met een lekker prutje, in de avond, waarna we ook nog een ijsjes kregen. Aan goede verzorging geen gebrek in ieder geval.

Eenmaal geland, mochten we het toestel niet uit omdat er iets was van de gezondheidsinspectie. Eenmaal toen alles een beetje in beweging kwam, werd het duidelijk dat ze al van redelijk wat mensen de paspoorten in hadden genomen. Maar als je er uit zag als een Nederlander of Surinamer dan hoefde dat niet en kon je doorlopen, naja doorlopen in ganzepas (kwek kwek). Iedereen netjes totziens gewenst en het vliegtuig uitgestapt. Wat denk je? REGEN!!!! Gelukkig was het niet zoveel en ook enorm fijn, want het was een dikke 28 graden. Dat verschil merkte ik pas echt goed toen ik het vliegtuig uit stapte. Mochten we ook nog meteen de bus is, die naar een paar minuten vol was om welgeteld in een halve cirkel te rijden dat een doorsnede had van 20 meter! Lopend waren we sneller geweest :O
Ik had het ook groter verwacht, maar dit is net zo'n klein vliegveld als op een vakantie eilandje.

Nu was het zover! Op hoop van zege, alle praatjes hadden we klaar om een toeristenkaart te kopen, we konden alleen nog niks aantonen, omdat we hier alles willen regelen.
Dus ik kom aan het loket en zei: "wij willen graag een toeristenkaart kopen", moesten we onze paspoorten laten controleren, pakte de beste man de toeristenkaarten en stempelde hij ze af. Astublieft dankuwel :O hoe de f*** doen ze dan zo moeilijk op schiphol...
Obstakel 1 was voorbij, voordat we door naar 2 gingen even een plaspauze ingelast! oké door naar de paspoortcontroles en een brief die we moesten invullen in het vliegtuig. We werden geholpen door een hele aardige man die zei, mevrouw Roenhorst (met een lach). Kwam die vast niet zo vaak tegen zo achternaam. Gelukkig kwam mijn naam ook er achteraan, voelde ik me niet zo buitengesloten. Hij zocht in ons paspoort naar een stempel, maar toen we onze toeristenkaart lieten zien snapte hij de procedure en begon alles te stempelen en in te scannen.
Obstakel 2 ook achter de rug, nu nog koffers halen en door de controle. Er was een hele lange rij en daaruit had zich nog een rij gevormd. Bij de vrouw ging het redelijk traag en moesten mensen ook laten zien wat ze bij zich hadden en bij de man ging het allemaal wat sneller, maar toen wij bijna aan de beurt waren was hij er zat van en nam alleen nog maar papiertjes in en liet iedereen doorlopen. Tegen ons zei die nog dat we eigenlijk de koffers moesten laten controleren met een grote glimlach. We kopieerden maar zijn mimiek, zeiden jaaa en liepen door.
Obstakel 3 ook gehaald, nu op zoek naar onze taxi. Maar als je daar komt en je ziet er ook maar enigszins zoekend uit, dan bieden er uit verschillende hoeken zich taxichauffeurs aan. Dus je wordt altijd wel verwacht en is dat een soort aankomsthal 2.
Na zoeken van onze chauffeur (zelfs de andere "chauffeurs" wisten niet wie of wat het bedrijf was... balen, zijn we nu genaaid?) ben ik maar een nummer gaan zoeken, zodat ik die zou kunnen appen, want ik heb namelijk geen provider hier. gelukkig deed wifi het nog anders waren we de sjaak. Voordat ik nog een nummer had kunnen vinden, want tja contacten vernieuwen ging niet zo snel, kwam er een spontane meneer naar ons toe in een geel t-shirt. Genaaid? Nee! Dit is het welkom van Suriname, late as usual!
Obstakel 4 en daarmee ook de laatste gehaald! Konden we taxi in, naja taxi... gewoon een personenauto, zonder bordje erop of wat. Ik vertrouwde het nog niet helemaal, maar toch kwamen we wel op de plek van bestemming en werd hij ook herkend door onze welkoms comité.

Onderweg hadden we al snel een leuke babbel gemaakt en ook nog een schouwspel van wachtrijen voor het tankstation meegemaakt. Dit in verband met dat de prijzen die de volgende dag omhoog zouden gaan van 4.40 SD naar 4.86 SD ofzo. Iedereen ging dus nog even snel hun voordeel halen. (beetje zo'n actie van de Tango idee, maar dan bij ieder tankstation die er is en rijen tig keer zo lang zijn)
Gelukkig was onze gedreven chauffeur prima in staat om ons zonder enige moeite naar de plek van bestemming te brengen (onderweg allemaal verschillende impressies vastgelegd op foto, maar het is wel te merken dat armoede toch wel heerst. Dat lag volgens de chauffeur aan dat ze dan gewoon LUI zijn, want er is werk genoeg volgens hem. Al kan in niet geloven dat dat het enige probleem zou zijn.

Eenmaal aangekomen, stond er dus een welkoms comité klaar voor ons van 3 man sterk. Het gebouw zelf was helemaal af (er moeten nog her en der wat dingetjes gebeuren), onze kamers ook en het lijkt gewoon een 1 of ander luxe resort hier op het eerste gezicht. (morgen zal ik wat foto's ervan opzetten).

Ook met onze boven-/zijburen kennis gemaakt. Belgische en zuid-Nederlandse studenten. GEzeLLIG! Zijn we ook niet zo alleen. Het enige wat we moeten delen is de gezamenlijke keuken. Ik heb wel een aanrecht en koelkast, maar zodra is warm moet worden moet ik van me kamer af. Maar ook kan ik achter ons huis ETEN ETEN roepen schijnbaar en voor een klein bedrag krijg ik dan genoeg eten voor 2 (ga ik toch een keer proberen) van de keuken van de president. WAT? ja de president woon achter ons! Een gevoel (al voel ik mij er niet anders door) van veiligheid is er dan wel, want dit zou 1 van de veiligste wijken zijn in Paramaribo.

Naja dat was hem wel weer, ben nu ook al lange tijd aan het typen geweest :P We maken het iig goed en vandaag maar even kijken hoe of wat we moeten regelen (sws een simkaart)

Daag daag!

PS: Mijn Skypenaam = rchermans (voeg me toe!)